بمب تا کی؟ سبد مهری بیار

در ساعت ۳ صبح ۱۳ بهمن ۱۳۸۷، منزلی سه طبقه ای در سمنان، که محل سکونت خانوادۀ آقای بهفر خانجانی، خانوادۀ آقای نجات خانجانی، و والدین این خانواده بود، مورد حملۀ افراد ناشناسی قرار گرفت که به قصد سوزاندن آن منزل دو بمب دست ساز کوچک (کوکتل مولوتوف) بطرف دیوار آن پرتاب کردند. یکی از این بمب ها به دیوار مجاور پنجره ای در طبقۀ اول، و بمب دوم به بالکن طبقۀ دوم اصابت نمود. اعضای خانواده صدای انفجار را شنیدند و فوراً شعله های آتش را خاموش کردند.
این هجوم در پی حملاتی ست که در 25 آذر سال جاری به منزل 20 بهایی در سمنان صورت پذیرفت. تلاش فراوان گروه رهپویان وصال در تحریک و ترغیب اهالی سمنان به مخالفت با بهاییان سبب بروز حوادثی در این شهر گردیده است: آزار و اذیت و توهین به دانش آموزان بهایی، تهدید مغازه داران، تشکیل سمینارهایی در این مورد و نوشتن شعارهای ضد بهایی بر مغازه یکی از بهاییان. نکته قابل توجه در برخی حملات اخیر بر بهاییان اینست که مسئولین امور سعی دارند مواردی که امنیت جانی و مالی بهاییان را به مخاطره می اندازد بر گردن مردم عادی بیندازد. بنابراین تخریب گورستانها، انداختن بمبهای دست ساز، آتش زدن منازل و باغها در شب یا بیگاه صورت می گیرد و یا عامل آن به عنوان" ناشناس" مطرح می شود تا جای هیچ شکایت و پیگیری بر جای نگذارد.اما به نظر می رسد این نمایش دو هدف را پی می گیرد:
1- جامعه بهاییان را نسبت به همسایگان و هموطنان خودبدبین سازد و ایجاد کدورت و روابط سرد و بی روح نماید.
2- این طور جلوه نماید که تمام این خصومت و هجومها از میل و رغبت مردم ایران برخاسته و دولت هم مطیع و فرمانبردار اراده و خواست مردمش است و نمی تواند جلوی احساسات تحریک شده آنها را بگیرد.
مقصد اول که عقیم خواهد ماند ؛ چه که در آیین بهایی روابط بر اساس معامله صورت نمی پذیرد. این رابطه از پیوند میان بشر با خالق بی همتا تا روابط روزمره را در بر می گیرد. همانگونه که در این اعتقاد عمل خیر و نیک به امید و وعده حور و جنت وشراب طهور انجام نمی شود وصرف رضای محبوب، مقصود است، در روابط یومیه نیز حتی اگر همسایه، سایه را با تیر بزند، فرد بهایی به مقابله بر نمی خیزد و در رفع کدورت می کوشد بنابراین با این ترفند نمی توان قلوب ایرانیان را از یکدیگر گرفت.
درباره هدف دوم نیز ممکن است برخی مردم در اثر تحریک علما یا رسانه ها و... باوری نادرست یابند و به غیرت آیند و دست به کاری زنند ولی این وصله ناجور نامردمی و بی وفایی بر پیکر شریف ایرانیان نمی چسبد و مردم ایران را به چنان کارهای متحجرانه متهم کردن تهمتی ست نا بخشودنی که معمولا دولت ایران با افتخار از آن یاد می کند.
به هر حال باید از خود پرسیداین آزارها جز بدنامی و استهزا چه چیز به ارمغان خواهد آورد؟