به گزارش جمعیت تبعیض تحصیلی، دانیال اوجی یکی از دانشجویان بهایی که در اول خرداد 90ربوده شده بود، پس از 3 روز بی خبری و شکنجه های آشکار، در انتهای اتوبان همت پیدا شد.
این جوان بهایی که در همان روز یورش به دانشگاه بهایی و توسط نیروهای مسلح ناشناس ربوده شده بود. ساعت 11 شب ماشینی، خودروی وی را متوقف نموده و پس از ضرب و شتم وی را به مکانی نامعلوم منتقل می کند.
تصاویر منتشر شده از او و نیز گزارش جمعیت مبارزه با تبعیض تحصیلی، حکایت می کند از شکنجه های شدید روحی و جسمی که در این 3 روز بر وی وارد شده. آزارهایی چون سوزاندن بدن با سیگار، آویزان کردن از پا، کتک زدن و استفاده از شوکر و تهدید وی به اعدام انقلابی که با فریادهای الله اکبر و شلیک های هوایی، فضای اعدام را واقعی تر می ساخته.
این افراد به ظاهر ناشناس، سوالاتی درباره ارتباط وی با نوید خانجانی یکی از دیگر از دانشجویان محروم از تحصیل و نیز دانشگاه بهایی کرده اند.
شگفت است که این افراد که خود را افراد غیر وابسته به اطلاعات معرفی کرده اند، در همان روز یورش و با سوالات مشابه با نیروهای اطلاعات، این دانشجو را مورد بازجویی قرار داده اند.
حتی اگر این افراد، وابسته به نیروهای امنیتی نباشند، رفتار غیر انسانی ایشان، نشان از نهایت ناامنی و شکست و ناکامی نیروهای امنیتی در برقراری امنیت در کشور دارد. چطور می شود عده ای رباینده، با تمام تجهیزات شکنجه، جوانی را مورد شکنجه و بازجویی(با همان دلایل مشابهی که 15 نفر دیگر را در همان روز بازداشت کرده اند)، قرار دهند و دولت ایران هم هیچ خبری از این ناامنی ها و مجرمین خطرناک نداشته باشد؟
به نظر می رسد نیروهای امنیتی بهتر است به جای محروم کردن تعدادی جوان از درس خواندن، به برقراری امنیت در این فضای متشنج بپردازند!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر