وقتی چشمان مرا با دستمال تیره بی قانونی بستند!

موجی ست که آمده ست و پیاپی میزند بر سنگ بی عدلی. در 25 دی ماه امسال خانه 11 بهایی در تهران مورد بازرسی قرار گرفت و 5 نفر دستگیر شدند. در این میان منزل نیما حقار نیز مورد تفتیش قرار گرفته بود ولی علیرغم در دست داشتن حکم جلب او، مامورین از بردنش خود داری نموده بودند . عصر روز شنبه 12 بهمن ماه، وزارت اطلاعات طی تماسی تلفنی، نیما حقار را جهت پاسخ گویی به چند پرسش احضار کرد اما او حضور خود را موکول به ملاحظه کتبی حکم نمود. پاسخ مامورین به این درخواست چنین بود:" اگر می خواستیم حکم کتبی بیاوریم که بازداشتت می کردیم و به اوین می بردیم. هدف صحبتهایی دوستانه است".
گرچه معنای این گونه جملات برای هر فرد بهایی روشن است و از حرف حرف کلماتش بوی عدم صداقت و فریب می آید ولی نیما حقار در ساعت 9 صبح 13 بهمن ماه به همراه پدرو پدر همسرش به دفتر پیگیری اطلاعات واقع در خیابان ولیعصر مراجعه می نماید. او به داخل ساختمان رفته و همراهانش در بیرون در منتظر می ایستند . لحظاتی بعد صدای گاز اتومبیلی شنیده می شود و همراهان وی با کمال ناباوری وی را که سوار بر اتوموبیل آخرین مدل نقره ای به همراه مامورین اطلاعات از پارکینگ خارج می شود می بینند. او دست تکان می دهد و برای بازجویی به جایی نامعلوم برده می شود. با پیگیریهای همسر وی از کلانتری و دادگاه انقلاب اخباری مبهم از وی به دست می آید که اینک برای بازجویی به بند 209 اوین منتقل شده است.
آیا می پندارند بهاییان می گریزند؟ آیا جز استقامت و شجاعت در این سالها از اینان چه دیده اند که به گمان خویش دروغ "مصلحتی"! می گویند؟ قریب به 160 سال پیش در واقعه نیریز و شیخ طبرسی صدها تن از یاران باب به نامردمی و نیرنگ کشته شدند . مسئولین دولت که زمام امورشان در کف علمای مذهبی بود، به فریب، قرآن بر سر نیزه کردند و گفتند "به این قرآن قسم که مقصدمان صلح است" بابیان نیز با آنکه خصلت فربکارانه و حیله ورزانه آنها را می دانستند ، فقط به احترام قرآن به خیمه این نامردمان رفتند و سرهایشان به خنجر اهل کین بریده شد.
آیا تاریخ با بازی ناجوانمردانه همان بازیگران پیشین تکرار می شود؟ و آیا تاریخ در روزگاری که دیگر بیمناک از بیان حقیقت نیست، پلیدیها را نمایان نخواهد ساخت؟