این بار تاس دادگاه انقلاب روی 20 ایستاد و حکم 20 سال حبس برای مدیران پیشین جامعه بهایی ایران داده شد.
5 مرد و 2 زن که بیش از 2 سال را در وضعیت معلق و با بدترین شرایط و کمترین امکانات در زندان اوین تهران سپری کردند. هفت بهایی که جرمشان، اعتقاد به آیین بهایی بود ولی اتهامات وارد بر ایشان،"جاسوسی به نفع بیگانگان، فعالیت تبلیغی علیه نظام،راه‌اندازی و گسترش تشکیلات غیرقانونی،همکاری با اسرائيل، جمع‌آوری اسناد طبقه‌بندی شده و ارایه آن به بیگانگان، تبانی و اجتماع با هدف اقدام علیه امنیت داخلی و خارجی ایران و فساد فی‌الارض" ، عنوان شده بود.
عفیف نعیمی، وحید تیز فهم، فریبا کمال آبادی(طائفی)، سعید رضایی، جمال الدین خانجانی و بهروز توکلی، در بامداد 25 اردیبهشت ماه 1387 در خانه هایشان به دست نیروهای امنیتی دستگیر شدند. پیش از آن نیز مهوش شهریاری(ثابت)در 15 اسفند 86 در مشهد بازداشت شد. پس از 2 سال و دو ماه از دستگیری و بازجویی های توان فرسا، قاضی مقیسه رئیس شعبه 28 دادگاه انقلاب،حکم 20 سال زندان برای هر یک از این افراد صادر کرده است.
اتهاماتی که بارها جامعه جهانی بهایی و وکلای ایشان آنها را بی اساس خوانده اند. بی شک اگر یک مدرک حقیقی و غیر ساختگی، دال بر این اتهامات، وجود داشت، مسئولین ایران، در بوغ و کرنا می کردند و جارچیانشان بر سر هر کوی و بازار فغان بر می آوردند و بر طبل و دهل می کوبیدند!
20 سال حبس برای کسانی که تنها اداره امور اداری بزرگترین اقلیت غیر مسلمان ایران را بر عهده داشته اند، نشان دهنده هراس و کینه دولت ایران از بهاییان است. هراس از اندیشه هایی که انتشارش، بنیاد تقلید و تعصب و نفرت و تنگ نظری را بر باد می دهد و این همان بنیادی ست که اینک بر پاست و بر همین اساس این حکمهای ناعادلانه برای این شهروندان ایرانی و صدها ایرانی آزاد اندیش دیگر صادر می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر