خاک می پذیرد اما خاکیان نه!

خاک می پذیرد اما با خاکیانی چنان نااهل چه می توان کرد که دست از سر جسدِ بی جان هم برنمی دارند.

پوران بهرام پور یکی از بهاییان ویلا شهر اصفهان در 5 آذر ماه، چشم از این عالم فروبست. وی در بیمارستان منتظری این شهر، آخرین نفس را از سینه برکشید اما هنوز جسد او در سرد خانه این بیمارستان نگهداری می شود و آرامگاه خود را نیافته است.
حراست شهرداری نجف آباد، حاضر به تحویل جسد نامبرده به خانواده اش نیست و تنها در صورت دفن جنازه در گورستان سگزی اصفهان، جنازه را به خانواده خواهد داد. این مسئول اعلام داشته که در صورت عدم موافقت خانواده، خود مسئولین، جسد پوران بهرامی را به این گورستان منتقل خواهند کرد.
این در حالیست که قبرستان بهاییان نجف آباد برای بار هجدهم در نیمه شهریور ماه سال جاری توسط افرادی به ظاهر ناشناس!، تخریب شد و شهرداری این ناحیه نیز هیچ مسئولیتی را در این مورد به عهده نگرفت.
به نظر می رسد، مسئولین امور در پی یافتن راههایی هستند تا بهاییان ایران را مجبور به ترک باورهای اعتقادیشان نمایند. به این منظور بسیاری از اعتقادات و مراسم این بزرگترین اقلیت دینی ایران،به تبلیغ علیه نظام تعبیر می شود و مجازاتهایی با این اتهام بر ایشان روا داشته می شود.
آنچه این مسئولین را به تنگنا افکنده و بر عصبیتشان افزوده تسلیم نشدن است. هر که با خوی استبداد و پدر سالاری، جان گرفته و قوای روحی و عقلیش را با این خوراک رشد داده، تحمل شنیدن صدایی غیر خود را ندارد. آنقدر فریاد می زند و پای بر زمین می کوبد و صدای دیگرانی را که تسلیمش نمی شوند، خراش می دهد و دهان بند می زند تا تنها صدای خودش شنیده شود.
در این باور هدف، تسلیم کردن طرف مقابل است و این هدف باید به هر قیمتی حاصل شود؛ دیگر مهم نیست که آنچه در این میانه جان می کَنَد، انصاف و مهر و انسانیت و مدارا و مردانگی ست؛ دیگر اهمیتی ندارد که آنکه در روبروی اوست انسان است؛ نه ضبط صوت و آنکه حیاتش داده، گوش و چشمش بخشیده تا با چشم و گوش خود ببیند نه آنکه کور و کر شود و طوطی وار تکرار کند.
در این تفکر، ذهن و قلب فرد، زکام می شود و دیگر بوی خوش حقیقت را در نمی یابد. هر چه به خوردَش دهند، می بلعد، اینجاست که گوش، کر می شود و در نمی یابد زیبایی هستی به چند صدایی ست نه تک صدایی؛ آن هم تنها صدایی ناهنجار که از حلقومی بی عدل و داد و زورگو بیرون می تراود.