دو سال از آن روز پاییزی می گذرد؛ زمانی که یک زوج با صفا و سالخورده روستایی در اطراف یاسوج و یک مادر جوان ساکن یاسوج دستگیری شدند. زلیخا موسوی و همسرش علی عسگر روانبخش دو شهروند بهایی در آبان ماه 87 به علت اینکه منزل خود را در اختیار کودکان محروم روستایی فقیر در اطراف یاسوج قرار داده بودند، به دو سال حبس تعزیری محکوم شدند. اتهام ایشان " اقدام علیه امنیت ملی از طریق تشکیل کلاس های ضد اسلامی" بود.
هم زمان با این دو نفر، روحیه یزدانی، مادر سه فرزند که مربی کلاس های این کودکان بود دستگیر شد. وی برای آموزش کودکان محروم این محله فقیر نشین که مورد توجه مسئولین دولت نیز قرار نگرفته بودند، کلاسهایی در منزل زلیخا و علی عسگر روانبخش برگزار می کرد. وی درگروه های 15 نفره به این نونهالان، تعلیم و تربیت اخلاقی (مفاهیمی مانند محبت، احترام به والدین، خضوع و خشوع، بخشش و ...)، علوم، کاردستی، سرود، نقاشی، نمایشنامه و داستان می آموخت؛ اما اتهامی که سبب گشت دو سال از عمرش را به دور از فرزندانش در پشت میله های زندان یاسوج سپری کند، "اقدام علیه امنیت ملی" بود.حال این سه شهروند بهایی پس از اتمام دوران محکومیت خویش از زندان آزاد شدند.
دستگیری این افراد یادآور بازداشت 3 جوان بهایی شیراز است که به علت خدمات بشردوستانه شان در مناطق محروم، تا به حال سه سال از زندگی خود را در پلاک 100 زندان موقت شیراز گذرانده اند. رها ثابت، ساسان تقوا و هاله روحی که با اتهامی مشابه ولی به دلیل خدمات خود به 4 سال حبس در شیراز محکوم شدند. مسئولین قضایی شیراز حتی ایشان را به زندان عمومی این شهر منتقل نکردند و ساسان تقوا این سه سال را در تنهایی و رها و هاله در سلولی کوچک و دو نفره سپری کردند. شرایط دشوار بازداشتگاه موقت که نگهداری در آن غیر قانونی می باشد، وضعیت جسمی آنان و به طور خاص ساسان تقوا را بدتر کرده است. هنوز یک سال دیگر از اتمام این حکم ناعادلانه مانده است و جرم این مجازات، آبادانی ایران است. بی گمان آنان که کمر بر ویرانی بسته اند، تاب تماشای، جوانه های آبادانی را که در حال شکوفایی اند ندارند.
برای اطلاعات بیشتر به این لینک توجه کنید: http://khabarnavard.blogspot.com/2008/12/3.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر