همیشه اخراج! اما ابن بار همین جا بمان!!!

توهین و تحقیر و زهر خند کم بود. باید فشار دیگری هم می افزودند؛ ممنوع الخروج.
50 تن از جوانان بهایی شیراز که پیش از این در 29 اردیبهشت 85 دستگیر شدند، اجازه خروج ازکشور را از دست دادند.
این 50 نفر به همراه 3 تن دیگر، در چند محله فقیر و بی بضاعت اطراف شیراز به سواد آموزی و نیز آموزش نقاشی و هنر و مهارتهای زندگی به کودکان این محله ها می پرداختند. هیچگاه نامی از این که این افراد بهایی هستند به میان نیامده بود و ایشان به صرف خدمت و یاری ساکنین این محله ها اقدام به فعالیتهای توسعه زده بودند و حتی جواز شورای شهر و شهرداری شیراز را نیز در دست داشتند.
اما اداره اطلاعات شیراز، این افراد را که شامل 53 بهایی و چند جوان مسلمان بودند، دستگیر کرد. افراد مسلمان گروه همان روز آزاد شدند؛ اما 53 بهایی بازداشت شدند و مورد محاکمه قرار گرفتند و با وجود مدارک کافی و مکتوب دال بر اینکه این افراد هرگز نامی از دیانت بهایی را در این محله ها نبرده اند، محکوم شدند.
ساسان تقوا، رها ثابت و هاله روحی 3 نفری بودند که در نهایت بی عدالتی به 4 سال حبس در شرایط سخت محکوم شدند و از آبان سال 86 دوران محکومیتشان آغاز شد. 50 تن دیگر ابتدا به 1 سال حبس تعزیری محکوم شدند؛ اما پس از چندی حکمشان به 3 سال شرکت اجباری در کلاسهای تبلیغات اسلامی تغییر یافت.
مسئول این کلاسها هر جلسه به اعتقادات و نیز خود این افراد توهین می کند و تهمتهای ناروا و خلاف واقعیت را بر ایشان می بندد تا فشار روانی بر آنها وارد آورد.
حال حق دیگری از ایشان سلب می شود و آن حق خروج از کشور است. البته این افراد پیگیری قانونی خود را برای رسیدگی به این مورد اخیر آغاز کرده اند.